තවකෙකුගේ ඇස් ඉදිරිපිට බාහිර ලස්සන යනු මුළා කිරීමක්; බොරුවක්; සත්‍යට දුරස් දෙයක්. ඔබ දෙස බලන මිනිසුන් / සමාජය විසින් ඔබ සුන්දර ලෙස සලකන්නේ නම් හෝ එසේ නැත්නම් එය සමාජයට අයත් තීරණයක් යැයි කීම නිවැරදියි. එම සමාජයීය ප්‍රමිතීන් සපුරාලීමට අපොහොසත් වන පැවැත්මක සංකීර්ණතාවට වගකිව යුතු වන්නේ ද මෙම ප්‍රමිතීන්මය. එය දෘශ්‍ය භාෂාවෙන් ප්‍රකාශ කිරීමක් පැරඩයිස් රෝඩ් කලාගාරයේ දී මුණ ගැසුණා. එහි තිබූ, රූප සෞන්දර්ය කලා විශ්වවිද්‍යාලයෙන් දෘශ්‍ය කලාව පිළිබඳව ඇකඩමික පුහුණුව ලද කසුන් ගීතේන්ද්‍රගේ 'Inner Beauty' නම් සිතුවම් මාලාව . මෙහිදී වැදගත් වන්නේ මෙවන් සන්දර්භයක සිට අභ්‍යන්තර ලස්සන පිටතට ගෙන නැරඹීමට සැලැස්වීමයි. පිටත විසින් කියවගන්නා 'අභ්‍යන්තරත්වය' සුන්දර විය හැකිද. එය පරිකල්පනය කරන කසුන් සංකල්පීව මෙන්ම තාක්ෂණිකව ජයගත් තත්ත්වයන් ඔහුගේ සිතුවමින් ප්‍රතිනිර්මාණය කරයි.
එම සිතුවම් නිර්මාණය කිරීමේ දී රූපයට හසුකරගෙන ඇති විකෘති කරන ලද ශරීර අවයව වලින් කර ඇති සංරචනය ප්‍රබල සහ ලෙස ඍජු ලෙස සංකල්පය අවධාරණය කරයි. එම අසමමිතික සංරචනය ඇතුළෙ ඇති රූප එකින් එක වෙන වෙනම විග්‍රහ කිරීමට හැකියි. එහි ඇගිලි මස තුළ ගිලා බසින, සම, මස සිදුරු කරමින් විනිවිද යන වේදනාකාරීත්වය ද ඉදිරියට නෙරා ඇති ඇස්, පළල්ව ලෙස විවර වූ මුඛ සහ තථ්‍ය ලෝකයේ නොදකින රූප සමග සම්බන්ධ කරමින් කැත, ලස්සනට ප්‍රදර්ශනය කිරීමට ඔහුට හැකි වී තිබේ. මේ ලස්සන තමයි අද දවසේ ලස්සන හැටියට අපට මුණගැසෙන්නෙ.ඒක භාෂාවෙන් එකවර කියවගන්න බැරි ක්ෂතිමය අත්දැකීමක් .අපට දීල තියෙන පිලිවෙල ප්‍රශ්න කිරීමක්.යම්කිසි විදියක ලස්සන පිළිබඳ අදහස විසංයෝජනය කිරීමක්.සමකාලීන චිත්‍රයේ ඉන්ද්‍රා පතිගෙ මේ පොලාපැනීම අපට නිම නොවන වර්තමානයක අනන්‍යතා අර්බුදයක ලක්ෂණ පේන්න සැලැස්වීම අපූරුයි.විශ්වීය මානව පැවැත්මක මනුස්සයාගේ මම කව්ද කියල අහන ප්‍ර්ශ්නයට ඉන්ද්‍රා පති දෙන උත්තරේ තමයි මේ. Surrealistic ආකෘතියකින් ඒ ඒ කාලවල අපට ඉතිහාසයේදී හමුවන සමහර ආර්ට් form මතක් කරවන ඉන්ද්‍රගෙ වැඩ ඇකඩමික් ඇතුළෙ ඉඳන් ඇකඩමික් වැඩ ප්‍රශ්න කිරීමක් වගේ.ඉන්ද්‍රගෙ form එක ගැන ඔහුට ලොකු විශ්වාසයක් ගොඩනගල මේ වෙද්දි .මානව රූපයේ ව්‍යූහනය සහ භාහිර අලංකරණය ඇල්ලීම වෙනුවට ඔහු අල්ලන්නේ යටිහිතේ තමන්ට තියෙන හැඟීම.ඒක භයංකාර නිමැවුමක් වන්නෙ ඔහුගෙ වරදින් නෙවි අප සියල්ලන්ගේම ජීවන විලාශයන්වල එකතුවෙනි.හැමහැමදෙයක්ම හැම පැත්තටම ගමන් කරමින් තියෙන්නෙ.
තාක්ෂණික කාරණා ගැන කතා කරනවිට, සුදු කැන්වසය හෝ කඩදාසිය මත කලු වල තානයන් අභ්‍යාසය කර තිබීමම මෙම ඇඳීම් (drawing) අභිබවා ගිය පින්තාරු (paintings) බවට පත්වනවා. ඇකඩමික ඇඳීම් වල ඉහළ කෞශල්‍යයක් ඇති ඔහු ඉන් ඔබ්බට සංකල්පය දෙසට ගමන් කරමින් එහි විවිධ රූප පරිකල්පනය කිරීමෙහි නිමග්න වෙමින් නැවත නැවත සිතීමට ඉඩ තබමින් රූප නිෂ්පාදනය කරයි.සමහර විටෙක චිත්‍රයක් කියන පරණ අර්ථය ඉන්ද්‍රා පසුකරමින් ඉන්නවා.කලු සුදු අලු කියන පැහැයන්වල අනේකත්ව විහිදීම අපට වර්ණ පිරුණු ලෝකයේ පණ නැති මොක්ක්දෝ අඩුවක් දැනෙන එක අමුතු එකක්.සමහර විටෙක මේ අමුත්ත නිසාම වෙන්න ඇති චිත්‍රය ලඟටම අප කැඳවන්නෙ.එක්තරා විදියකට දුමිත් කුලසේකර මතක් කරවන ආකෘතියක් අපේ හිතේ හොල්මන් කරාට සංකල්පීයව දෙදෙනාම වෙනස්.ඉන්ද්‍රා හුදු අඳින්නෙක් විතරක්ම නෙවි කියල ඔහු අපට පසක් කරමින් සිටී.
ප්‍රගීත් රත්නායක
