මිනිසුන් තම පැවැත්මට අත්‍යවශ්‍ය වන සතුන් නිරූපණය කළ මුල්ම කාලය තුළ ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන විෂය වන සතුන් විය. මෙම සිතුවම් ගුහා වල බිත්ති මත ගැඹුරින් සඟවා තිබූ අතර ඒවා ආලෝකමත් වූයේ ගින්දර සහ තෙල් ලාම්පු දැල්වීමෙනි. ජීවන පැවැත්ම අනිවාර්‍ය වූ සමාජයක දඩයම කේන්ද්‍රීය ආහාර සම්පාදන මාර්ගය වීම හේතුවෙන් සතුන් ලඟා කර ගැනීමට මෙම සත්ව සටහන් ඇන්දා යැයි මතයක්ද පවතී.කෙසේ නමුත් මෙම රූප සඳහා සැබෑ හේතුව අපි නොදනිමු, ඒවා ඒවායේ නිර්මාතෘවරුන්ට ඉතා වැදගත් විය යුතු අතර සමහර විට යම් ආකාරයක ඉන්ද්‍රජාලික-ආගමික අර්ථයක් තිබිය හැකි බවද සඳහන් වනවා. කෙසේ වෙතත්, චිත්රවල ජීවමාන සත්වයා පිළිබඳ අවබෝධයෙන් පිරී ඇති අතර දීප්තිමත් ලෙස සරල හා සෘජු බව අපට පෙනේ. ඒවා පැහැදිලිවම සිදු කරනු ලැබුවේ ඔවුන්ගේ විෂයයන් සමීපව දන්නා අය, ඔවුන්ට අවශ්‍ය පරිදි, එවැනි සතුන් ආහාර, ඇඳුම්, තෙල් සහ තවත් බොහෝ දේ සැපයූ බැවිනි. මුල් මිනිසාගේ පැවැත්ම රඳා පවතින්නේ දඩයක්කාරයාගේ කුසලතා මත ය.
මෙසේ ඉතිහාසයක් පසු කරගෙන ආ මිනිස්සුන්ට සතුන් වස්තු විෂය කරගෙන වනජීවි චිත්‍ර කලාව ලෙස අලුත් විෂයක් බිහි විය.ඉතාමත් සොබාවික ගුණයට ලංවෙමින් වනජීවි චිත්‍ර කලාව එසේත් නැත්නම් animals art ලෙස ලෝකයේ මේ මොහොතේත් ඇඳෙමින් ඇත.ඒ සඳහා කලාගාර සහ කෞතුකාගාර ඉදිවෙමින් ඇත.ලංකාවේද වනජීවී චිත්‍ර ශිල්පීන් එදා සිට මේ මොහොත දක්වා ද අපට හමු වනවා.ජාත්‍යන්තරයට පත් තරුණ වනජීවි චිත්‍ර ශිල්පිනියක් ලෙස Sanjeewani Wijewardhane Rathnayake අපට ඉන්න එවැනි සුවිශේෂී චරිතයක්.ඇගේ මෙම සිතුවම් සියුම්ව කියවද්දි එහි සියුම් තැන් අපව කුල්මත් කරවන තරම්.කලු සුදු තානයන් හරහා එහි සැරිසරන ඇය අපව ඡායාරූපයක දකින සත්ත්ව රූපවලට එහා ගියා කලාත්මක විඳීමකටත් එක්කගෙන යනවා.මානව රූපයක තියෙන ගුණයන් සියල්ලම සහ සමහර විටෙක ඊටත් එහා ගිය ගුණයකින් ඇය මේ දෙස දකිනවා.
ප්‍රගීත් රත්නායක 2020
